Steintór Rasmussen

Tað er stuttligt og hugaligt at minnast aftur á tíðina, tá ið dóttir okkara gekk á húsarhaldsskúla. Hetta var eitt gott og ríkandi ár fyri okkum øll. At síggja okkara hálvvaksnu dóttir fyri fyrstu ferð flyta heimanífrá, tí nú skuldi hon sjálv royna sínar egnu veingir. Alt var so nýtt og spennandi. Hvør einasti skúladagurin, lærdómurin, útferðirnar, samhaldið og frítíðin.

Vit kundu trygt lata hana fara. Foreldur og næmingar høvdu alt gott at bera skúlanum. Og skjótt tíðin rann. Bráddliga stóð ein flokkur av smílandi gentum og bjóðaðu vælkomin til ta stóru framsýningina, har borðreitt var við alskins serstøkum rættum. Vit vóru til mótasýning, sóu vakurt handverk, hoyrdu frálíkan upplestur og góðan sang. Jú, sanniliga er tað í tí góða felagsskapinum, at vit kveikjast og mennast. Og í rúmliga og mentaða skúlanum, at vit skulu læra at taka ábyrgd av okkum sjálvum og hvørjum øðrum.